سینمای کلاسیک را خیلی دوست دارم. و دوباره مردسوم را دیدم. فیلمی عجیب با موسیقی‌ای دلپذیر. موسیقی‌ای که برخلاف فضای نوآر وتیرۀ فیلم، تمی شوخ و شنگ دارد. انگار قرار است پرده از پسِ طنزی پنهان بردارد. طنزیبه نام عشق و رفاقت. دو مضمونی که در این فیلم با انسانیت درکشمکش هستند. درواقعفیلم درمورد اخلاق است. و چون گراهام گرین اول فیلم‌نامه را نوشته بوده و بعد رمان‌اشکرده، اقتباسی خوب و دیدنی هم از کاردرآمده است. من عاشق صحنۀ آخرش هستم. همانجایی که دختره از جلوی جوزف کاتن بی‌اعتنا رد می‌شود. و یا آن صحنه در چرخ و فلک.جایی که اورسن ولز یعنی همان دوست نابکار و خلاف‌کار به یکباره تصمیم می‌گیرد ازدست دوست قدیمی و پیله‌اش خلاص شود. همان جایی که معلوم می‌شود که دختره را او بهروس‌ها لو داده تا جایگاهی برای خودش در سمتی از وین که در اشغال روس‌هاست دست وپا کند. و دختر بیچاره که عاشق است در لحظۀ آخر از سوار ترن شدن منصرف می‌شود تابازیچۀ معاملۀ جوزف کاتن با پلیس‌ها نشود. و چه کسی است که حق را به کاتن ندهد؟رفیقی قدیمی که بر سر سه‌راهی انتخاب قرار می‌گیرد. بر سر دوستی بماند یا عشق و یاانسانیت؟ و زمانی که این سه در برار هم قرار میگیرند چقدر دم زدن از اخلاق سخت وبغرنج است. مرد سوم کتابی است خواندنی و فیلمی دیدنی. چیزی که از دست دادنش حسرت‌باراست. و چقدر در این روزهای ترک خورده و خشک، این فیلم و کتاب برایم آب روان بود.

مرد سوم، گراهام گرین، ترجمه محسن آزرم، نشر چشمه

مرد سوم، کارگردان: کارول رید، نویسنده: گراهام گرین، بازیگران: جوزف کاتن، آلیدا والی، اورسن ولز، موسیقی: آنتون کاراس.